اشعار

شراب عشق نوشید آنکه در جامش علی باشد            مسلمان می‌شود هرکس که اسلامش علی باشد

خدا می‌خواست پیغمبر که پیغامش علی باشد            ظهورش شد علی آغاز و انجامش علی باشد

خـدا آورد در شـعـبان عـلیِ آخرینش را

خدا را شُکر می‌بینیم امیرالمومنیـنش را

دلی دیگر نمی‌ماند که گیسویی کمند آمد            بهشت اُفـتاد در پایش که بالایی بلند آمد

دهان ما که وا مانده زبانِ ما که بـند آمد            دلـیـری دلـپـسـند آمد امیرِ بی گـزند آمد

حسینش را ندیدیم و خدا آورد عـینش را

خدا آورد با نرگس حسین ابن حسینش را

خـدا آورده آری مـرتضای مرتضا‌ها را            همه ابن الکریم ابن الجواد ابن الرضا‌ها را

پس از سوالقضا رو کرده او حُسن القضاها را            که پُر کرده است بوی حُسنِ یوسف‌ها فضاها را

عَلم بر دوش می‌آید به عالم گام می‌کوبد

کـنارِ مرقـد زینب عَـلَم در شام می‌کـوبد

اگر این بال بگذارد هـوای سوختن دارم            قـمـار عشق یعـنی که خیال باخـتن دارم

مرا عهدیست با جانان که تا جان در بدن دارم            هواداران کویَش را چو جانِ خویشتن دارم

دعایِ عهد می‌خوانم ببینم جانِ زهرا را

ببینم تیغِ جوهردارِ خون‌خواهانِ زهرا را

دوباره می‌دهد رزمش به میدان اعتبارش را            همان وقتی که می‌گیرد به دستش ذوالفقارش را

علی حَظ می‌کند وقتی ببیند تار و مارش را            نیابد کافـرش سر را نبـیـند الفـرارش را

چه میدانی که این سویش عَلم دست علمدار است

چه رزمی می‌شود وقتی علی اکبر جلودار است

نباید فرق باشد در ظهور و غیبتش ما را            صدامان می‌کند حتما برای رجعتش ما را

هوایی می‌کند روزی هوای صحبتش ما را            خطیب کعبه می‌خواند برای بیعتش ما را

زمانش می‌رسد نورش به این مُرداب می‌ریزد

زمانش می‌رسد زهرا به پشتش آب می‌ریزد

مرا چشمیست خون افشان زِ دست آن کمان ابرو            جهان عاشق شود روزی از آن چشم و از آن ابرو

چنان طوباست آن قامت که باشد سایبان ابرو            زمین بی عشق می‌خُشکد ببار ای آسمان ابرو

هوایِ ابری ما را بیا خورشید باران کن

بیا ما را کنارِ خود شبی شش گوشه مهمان کن

دل مجـنون بجـز با دیدنِ لیـلا نمی‌سازد            بجز تو هیچ کس با ما رعیتها نمی‌سازد

مـزار مادرت را غـیر تو آقـا نمی‌سـازد            و جز آب و هوای کربلا با ما نمی‌سازد

شود آیا که با تو یک زیارت یک شب جمعه

بخوانی از اسارت از جسارت یک شب جمعه

نوشتم که فراق تو چه خون انداخت در دلها            که عشق آسان نمود اول ولی اُفتاد مشکلها

نوشتم که علی دیدم در آن شیرین شمایلها            متی ما تلقَ من تهوی دعِ الدُّنیا و اهمِلها

الهی هب لنا عیداً که ما باشیم منظورش

سلیمان با چنان حشمت نظرها بود با مورش

نـام تو دوان کـرده به پایت قـدمـم را            یـاد تو روان کـرده دوبـاره قـلـمـم را

با چـشم کـرم کاش که بسیار بـبـیـنی            ناچیزی این عـرض ارادات کـمـم را

هرچند که از برکت مـیـلاد تو شـادم            پـنـهـان نـتـوانـم کنم انـگـار غـمـم را

گـفـتند که یار آمده، بایست که امشب            پـیـدا کـنم و سجـده بر آرم صنمـم را

با اینکه قـسم خورده‌ام از باده ننوشم            واجب شده تا بشکنـم امشب قسمم را

گل در بر و می در کف و معشوق به کام است

در مجلس ما ماه رخ دوست تمام است

ای آمـدنـت مــژده مــیـلاد سـحـرهـا            خورشیدی و نور است پیامت به قمرها

ای جان جهان جان دو عالم به فدایت            باید که بیـفـتـنـد به پـاهـای تو سـرها

قنداقه‌ات از عرش زمین آمد و دیدند            انـقدر ملک آمده بـسـته است گـذرها

قـرآن خـدایـی تو و در حـال نـزولی            پس شب شب قدر است به فتوای خبرها

دیگـر گـرۀ کار کـسـی بـسـته نـمانـد            باز است به شکرانۀ نامت همه درها

دنیای خـزان دیـده! بهـار آمده امشب

عـطـر قـدم حـضرت یار آمده امشب

در حال و هوای شب بارانی هر سال            گرم است سر من به چراغانی هر سال

در کـوچـه خیابان دلـم ریـسه کـشیدم            دعوت کنمت تا که به مهمانی هرسال

با شـبـنم اشکم سر راهت گـل نرگس            گـل کاشته‌ام من به گلستانی هر سال

پـاداش غـزل‌های من این است بیایی            یک مرتبه در جشن غزلخوانی هر سال

هم خنده به لب دارم و هم اشک به چشمم            حالا منم و بی‌سر و سامانی هر سال

می‌خندم و با دیده‌ای از عاطفه جاری

می‌خوانمت ای حضرت باران بهاری

آزاد کـن این روح زبان بستـۀ تن را            تا بـال بـبـخـشی غـزل خـستـۀ من را

بگذار که باز از تو بگوییم و بخوانیم            بگذار به وصف تو برانـیـم سخـن را

بارانی و بر راه تو چشمان کویر است            زینت بده با سرو قـد خویش چمن را

ای سامـره دلـتـنگ مناجـات شب تو            مرهم شوی ای کاش دل تنگ وطن را

خون از غم هجر تو دل سنگ عقیق است            ای نصر من الله! تو دریـاب یـمـن را

ای نصر من الله! که فتح تو قریب است

برگرد که در غیبت تو شیعه غریب است

چندیست که قلب همگان بی ضربان است            با تو نفس باد صبا مشک فشان است

در حـنجـره‌ات داد علی اکبر لیلاست            برگرد موذن! که دگر وقت اذان است

بنـگـر به تـمـنـای وصـال تو یـگـانـه            اشک غمت از هر مژه چون سیل، روان است

ای خسرو خوبان تو به فکر همه هستی            هرچند گدای تو فقط در پی نان است

زخم است دوتا پلک تو از گریه به جدت            گرچه سبب اشک تو یک قد کمان است

ای خسرو خوبان نظری سوی گدا کن

باز آ و نـصیـبـم سفر کرب و بلا کن

دل رمــیـده حـوالـی آسـتـانـۀ اوسـت            تمام دلخـوشی‌ام جشن شادیانۀ اوست

تـرانۀ لـب من از غـزل ترانۀ اوست            رواق منـظر چـشم من آشیانۀ اوست

اگر چه عرض هنر پیش یار بی‌ادبی‌ست

زبان خموش و لیکن دهان پُر از عربی‌ست

ستاره‌های درخـشان به جلـوه آمده‌اند            شبـیـه مـاه فـروزان به جـلـوه آمده‌اند

بسان یـوسف کنـعـان به جلوه آمده‌اند            اگر چه حسن فروشان به جلوه آمده‌اند

کسی به حُسن و ملاحت به یار ما نرسد

به دلـپـذیـریِ نـقـش نـگـار ما نـرسـد

پیـمـبران الـوالعـزم بی گمان جمعـنـد            کـنار اهل زمین اهل آسـمان جمعـنـد

به شوق آمدن صاحب الزمان جمعند            حضور خلوت انس است و دوستان جمعند

وان یکاد بخـوانـیـد و در فـراز کـنید

معـاشران گـره از زلف یار باز کنید

برای عرض ارادت به ساحت نرگس            رسیده حضرت مریم به خدمت نرگس

عزیز عسگری و جان حضرت نرگس            نظر به چهرۀ ماهـش عـبادت نرگس

حَسن جمال و حَسن سیرت و حَسن سکنات

به شادی دل مهدی و مادرش صلوات

وقار و شان سلیمان شرافت یعـقـوب            نـگـاه رحـمـت نـوح و تحـمـل ایـوب

مِلاحت و نفَس و حُسن یوسف محبوب            شمیم ناب مسیح از شمال تا به جنوب

تمام نور محمد به چهـره‌اش پـیداست

چکـیده‌ای ز تمام پـیـمـبـران خداست

شـبـیـه پـرچـم در حـال اهـتـزاز آمـد            امـیـر مُطـلَـقِ از خـلـق بی‌نـیـاز آمـد

علی و جعـفـر طیار و حمزه باز آمد            قسم به تیغ دو دم فارس الحـجـاز آمد

ز نسل احمد مختار و رونوشت علی‌ست

سرشت مهدی کرار از سرشت علی‌ست

شعـور جاری در هر شعـار اباصالح            بـهـانـۀ غـزلـی مـانـدگــار ابـاصـالـح

پُر از جلال و شکوه و وقار اباصالح            ترانه‌ام صد و سی و سه بار اباصالح

قسم به هر گره ابرویش که حساس است

چـقـدر خَلقا و خُـلقا شبیه عباس است

نگـاه مرحـمـتـش خلق را کـفـاف کند            به خـوبی‌اش همۀ شهر اعـتراف کند

به زیر سایۀ الـطافـش اعـتکـاف کند            میان عرش ملک دور او طواف کند

همیشه از سر دلـتـنگی‌اند محـتاجـش

فرشته‌ها همه چشم انتظار معـراجش

قلم برای سرودن دوباره گرم وضوست            سرودن از پسر فاطمه همیشه نکوست

سر ارادت ما و آستان حضرت دوست            که هر چه بر سر ما می‌رود ارادت اوست

دمی که صحبت یار است صحبت از من نیست

سرور شیعه که تنها به ریسه بستن نیست

بـسـمِ ربِّ الـنّـور آقا جـان بـیـا            درد دارم حـضرت درمـان بـیا

حـیف از خوبیِ تو یابن الحسن            عـاشقـت من باشم و امثـال من

تو همیشه حـاضری من غـائبم            چون تو را گُم کرده‌ام بی‌صاحبم

خود مدد فرما که بارم بار نیست            بین درگاهت برایم کار نیست؟

از خودم ناراحتم دل با تو نیست            دل که جای هیچکس إلا تو نیست

بـا هـزاران عـاشـق پُـر مـدعـا            سـاکـن کـوه و بـیـابـانـی چرا؟

بـا ریـا دل را هـوایـی می‌کـنـم            با تـو دارم خـود نـمایی می‌کنم

در تکـاپوی همین جشن عـظیم            از شما غـافل شدیم ابن الکریم

در خـیابان‌ها چه غوغایی شده            بـی‌حـیـایی هـا تـمـاشـایی شـده

رقص و آواز و ترانه هست و بس            نیـمۀ شعـبان بهانه است و بس

من نمی‌گویم که چادر سر کنند            یا که قـرآن را همه از بر کنند

لیک روی شیعیان کردی حساب            روی زهـرا پیـشگانِ با حجاب

ما که عمری چشم بر دین بسته‌ایم            بهـرتان یک شهر آذین بسته‌ایم

این شبـیه جشن میلاد تو نیست            غرق شادی هیچ کس یاد تو نیست

با خودم گفتم چرا دف می‌زنیم؟            با دو صد شور اینچنین کف می‌زنیم؟

این برای توست یا نفس خودم؟            بـاز هـم شـرمـنـدۀ آقـا شـدم…

غـصۀ من پیـرتان کرده ببخش            نوکـرت بازی درآورده ببـخش

مهـربـانـیت وقـیحـم کرده است            آه آقـا نـوکـرت شـرمـنـده است

«أیُّها المُـنـذَر» مـرا بـیدار کن            بار دیگـر بهـرم استـغـفـار کن

معـنی والشـمس بر قـلـبم بتـاب            در شب تاریک دل کن انـقلاب

روزه دارم با غمت لیل و نهار            روزگارم بی‌تـو یعـنی شام تار

زیـنت دنـیـا أنـا الـمـهـدی بگـو            حـضـرت آقا أنا الـمـهـدی بگو

از غلاف آن تیغ را بیرون بکش            آن دو تا زندیق را بیرون بکش

در مدیـنـه پیـش چـشـمـان همه            زان دو بـستـان انتـقـام فـاطـمه

سرتـرین سـرهـا فـدائـیّ سرت            چـشم بر راه تو مانـده مـادرت

عشق رختیست که بر قامت جان دوخته‌ایم            این متاعی است که جان داده و نفروخته‌ایم

ترس از فقر ونداری دو جهان در ما نیست            عشق رزقیست که تا آخرت اندوخته‌ایم

عشق مشقی ست که هرشب بنویسیم علی            عشق درسیست کز آن زیستن آموخته‌ایم

عشق یعنی علی و آل علی دیگر هیچ            شعلۀ هستی از این عشق بر افروخته‌ایم

یـازده بـار عـلی بعـد عـلی آمده است            یازده مرتبه از عشق عـلی سوخته‌ایم

گرچه در هردوجهان عشق به معنای علی است
آخرین عشق از این سلسۀ لیلای علی است

او همانی ست که جا در دل ایمان دارد            عـاشق عـاقـل و دیـوانه فـراوان دارد

او همانی ست که از آل علی دل برده            جان زهراست که جا در دل جانان دارد

گرکه شانه بکـشد سیـل بلاکـش ریزد            سر هر زلف خمش حلقه رنـدان دارد

هر که رفته به تماشای نگاهـش گـفته            جای چشمش به خدا مصحف قرآن دارد

اوهمانی ست که هر چند ندیـدند او را            یک جهان آن قد و بالاش مسلمان دارد

خـبــر آمـدنـت را کـه مـلائـک دادنـد
همه از شوق تو بر سجدۀ شکر افتادند

خـبـر آمـد گـل بـی‌خـار بـه دنـیـا آمـد            عـاشـقـان حـضرت دلـدار به دنـیا آمد

کُـلُـهُـم نـور نـبـی‌انـد پـسرهـای عـلـی            آخـریـن احـمـد مـخـتـار بـه دنـیـا آمـد

یازه زادۀ زهـرا همه شیـرند و کـنون            آخــریـن حـیــدر کـرار بـه دنـیــا آمـد

گرحسین بن علی سبط نبی شیرین است            او حـسیـنـی ست که نه بار به دنیا آمد

سیزده کعـبه به دور سر او می‌گردند            نـقـطـۀ مـرکـز پـرگـار بـه دنـیــا آمـد

اینکه از عشق رخش عشق به فریاد آمد
مهدی ماست که با حُسن خـدا داد آمد

عطر نرگس شدی و نیست از این بو خوشتر            حلقۀ دام بلا نیست از این مـو خوشتر

سوی چشمان شما کعبه به پا کرده نماز            قبله‌ای نیست به والله از این سو خوشتر

نه غلط گفته هر آنکس که بهشتت گفته            کی بهشت است به اندازه این رو خوشتر

گر که دیوان غزل مدح تو گوید نشود            از دوبیتی که نوشتی به دو ابرو خوشتر

روی لبهای تو انگار سلیل است روان            هست از آب بقا، کوثر این جو خوشتر

جان فدای لب تو باد که در دیدۀ مست
چمن آرای جهان خوشتر از این غنچه نبست

نقـل کردند که تو هـیـبت طاهـا داری            نقل کردند که تو عصمت زهرا داری

بی‌گمان پشت ندارد زره‌ات چون حیدر            نقـل کـردند که تو قـدرت مـولا داری

دشمنت هر که شود قبر خودش را کنده            هـمه جـا پُـر شده که دیـدۀ سـقـا داری

گر رجز خوان بشوی اهل زمین می‌لرزند            این نشانی ست که از اکـبر لیلا داری

تو خودت یک تنه یک کـربـبلایـی آقا            این نشانی ست که از زینب کبری داری

ای گـل سر سبد عـرش خـدا، یا مـولا
جان زهـرا قـسـمت می‌دهـم آقا که بیا

سایه دست کریمت همه جا روی سرم            حسرت روی تو عمریست به چشمان ترم

هیچ کس مشـتـری سیـنـۀ تـنگـم نـشده            جنس بُنجل شده‌ام لطف کن آقا بخـرم

صبح جمعه همه گـفـتند که تو می‌آیی            هـمه عـمـر قـسـم مـنـتظـر آن سحـرم

هـوس کرب وبلا ایـن دل تـنگـم دارد            یک شب جمعه حرم با خودت آقا ببرم

کاش می‌شد که کمی گریه کن کرببلا            جای تو گریه کنم ای همۀ بال و پـرم

چند قرن است که جانت شده آقا برلب
سینه‌ات پُر شده از روضه زینب زینب

بایـد زمین مُـرده رسد تا بـهـار عشق            باید نظر شود که شود جان، نثار عشق
باید نظر شود، که شوم ریزه خوار عشق            هرکس که مانده بر سر قول و قرار عشق

امشب غریق رحمت بی‌منّت خـداست
کشکول اگر که پُر نشود غفلت گداست

مهمانی خداست زمین تا به کهکـشان            تا که ستاره ریـسه زند نـقـش آسـمـان
حـول و ولا فـتـاده به جـان ستارگـان            جن و ملک به دور سرش اِن یکاد خوان
تا که دوباره رحمت خود را نشان دهد
کار پیـمبـر است به گوشـش اذان دهد

ای گـوشۀ نگـاه تو پشت و پـنـاه خلق            ای که فقط به دست تو بوده صلاح خلق
ای روشنـایی شب و روز سیـاه خلـق            بخشیده شد به یُمن حضورت گناه خلق
محکم ترین بهـانۀ بـاران خوش آمدی
ای آرزوی مردم کنعـان خـوش آمدی
با خون دل گرفـته‌ام ایندفعه هم وضو            خود را دهم به شیوه عشاق شست و شو
ای گـوشـۀ نـگـاه تـو بـر عـالـم آرزو            وقتی که روحمان به سیاهی گرفته خو
خیری نمی‌رسد ز دعـاهای نیمه جان
آقا خـودت بیا و دعـای فـرج بـخـوان

بی‌صاحبیم حضرت صاحب شتاب کن            ما تـشنـۀ حضور تـوأیم فـکـر آب کن
کـاخ یـزیـدیـان زمـان را خـراب کـن            بر روی لشکر عجـمی‌ات حساب کن
ما مردمان کـشور سلـمان و مـیـثـمیم
تا آخرین نفـس به خـدا پـای پرچـمـیم

پلکی به هم زدیم و جـوانی ما گذشت            شکـر خـدا جـوانـی ما با شما گـذشت
روزی کـنار گـنـبد زرد رضا گـذشت            روزی به حسرت سفر کـربلا گذشت
ای با مـرام عـیـدی ما را عـطـا نـمـا
آقا بـرات کـرب و بـلا را عـطـا نـمـا

اصلا بگو که آتش هجران کجا و من؟            اصلا بگو که حال پریشان کجا و من؟
اصلا بگو که خانه خوبان کجا و من؟            اصلا بگو که سر به بیابان کجا و من؟
گفـتیم جان بخواهی اگر سر می‌آوریم
« بازیگریم » بس که ادا در می‌آورم

مـژده کـه گـل سـر سـبـد فـاطـمه آمـد            از بـاغ جـنان، سـرو قـدِ فـاطـمـه آمد

دسـتِ مــددِ حـق، مـددِ فــاطــمـه آمـد            ایـنـک سـنـد مـسـتـنـد فـاطــمــه آمــد

جـبـریـل بـشارت دهــد از عـالـم بـالا

امروز که طاووس جـنان بال گـشوده            دل از هــمـۀ اهــل ســمـاوات ربــوده

از سـیـنـۀ یـاران، غـم و انـدوه زدوده            این کیست که بر ما همه رخسار نموده

او مهدیِ زهراست، همان یوسف طاها

بوی گل نرگس همه جا عطر فشان شد            امواج نسیمِ سحـر از شرق، وزان شد

انگـار محـمد ز جـنـان بـاز عـیان شد            فرعـونِ زمـان از خبر او نگـران شد

زیرا حـسنِ عـسگـری امشب شده بابا

ایـن است بـه عـالـم ثـمـر آل پـیـمـبـر            این است همان وعـدۀ دیـریـنۀ حـیـدر

او خیر کثیری است پِیِ سورۀ کـوثـر            او جان غدیر است که شد بر همه رهبر

آیات الهی است از این چهـره هـویـدا

این نور قرار است که در وعدۀ نزدیک            تابَـد به شبی تار، به هر کـلبۀ تاریک

بر ظلم بتازد، پس از آن کوچۀ باریک            گویند ملائک همه بر فـاطـمه تبریک

او پاسخ قطعی است به هر سیلیِ اعدا

او صاحب تیغ است، همان تیغ ولایت            او رهـبر راه است، همان راه هـدایت

او مظهر عدل است، همان عدل و درایت            او سایۀ دست است، همان دست عنایت

مـا بـنـدۀ عـشـقـیـم وَ او سـیـد و مـولا

او آب حیات است و ما تـشـنـۀ دیـدار            او معدن سِرّ است و ما طالـب اسرار

او حافـظ دین است و ما ناصرِ ابـرار            او فاتح کعـبه است و ما کُـشتۀ آن یار

بـا یـار بــپــوئـیـم مـسـیــر شــهــدا را

در گوشِ فلک از همه سو این خبر افتاد            بر دوشِ بت و بتکـده دیگر تَـبر افتاد

با آل عـلی هر که در افـتاد، ور افـتاد            هر دشمن مغضوب، به قعر سَقر افتاد

تقـدیرِ الهـی است که قـرآن شود احـیا

او منـتقم خون خدا، خون حسین است            اسلام بِـوَالله کـه مـدیـون حسیـن است

مهدی که دمادم، همه محزون حسین است            او پـیـرو ثـارالله و مفـتون حسین است

هر روز به گـودال بـیـایـد گـل زهـرا

دل همرهِ ارباب، سوی دشت بلا رفت            بر عمّۀ سادات، در آن دشت، چها رفت

از کرب و بلا دختِ علی تا به کجا رفت            گـه بـا اُسـرا، گـاه کـنـار شـهـدا رفت

مانده‌ست غمِ داغ حسینـش روی دلها

ای زادۀ زهرا که رُخت قبلۀ دلهاست            باز آ که کنون زینبـیه، کعـبۀ دلهاست

امروز حریـمِ حـرمش، مکّـۀ دلهاست            امروز حـلـب قـتـلگـه و فکّـۀ دلهاست

مـائـیـم و دفـاع از حـرم زیـنب کـبـرا

امـروز فــداکــاریِ مــا مــرز نــدارد            بـر دیـنِ خـدا، یـاریِ مـا مـرز نـدارد

این اشک و عـزاداریِ ما مـرز ندارد            امــروز عــلـمـداریِ مـا مــرز نـدارد

فرمان ز علمدارِ تو، فـرمانبری از ما

ما خـاک بـوس آسـتـان اهل بـیـتـیـم            شکـر خـدا از نـوکـران اهل بـیـتـیم
مأنـوس، با پـیر و جـوان اهل بیتـیم            دلــدادگــان دودمــان اهــل بـیـتـیــم

ما زیر دینِ خـانِـدان جـود هـسـتـیم
ما در پـنـاه مـهـدی مـوعـود هستیم

ما اهل ایـران امت صاحب زمـانیم            هر روز و شب در خدمت صاحب زمانیم
شکر خدا که رَعْیت صاحب زمانیم            مشمول لطف و رحمت صاحب زمانیم
آقـا تـر از مــولای مـا دنـیــا نـدارد
جـز او کسی دیگر هـوای ما ندارد

آقا سلام، عرض ادب، عرض ارادت            بار دگـر در حـق ما کـردی محـبت
مثل هـمیـشه داده‌ای ما را خجـالـت            در مجلس میلاد تو گـشتـیم دعـوت
با مهربانی سوی خود ما را کشاندی
هر خوب و بد را پای این سفره نشاندی

تو مثل زهرا مادرت مشکل گشایی            در شادی و غم یار هر شاه و گدایی
تو تکیه گاه و محـرم اسـرار مـایی            دیـدیـم از تو مـهـربـانی، بـا وفـایـی
لطف تو از دل برده کل غصه‌ها را
دست دعـای تو گـرفـته دست ما را

ای دلـشکـسته از غـریب و آشنـاها            ای غـیـبـتت زیـر سـر امثـال مـاهـا
خیلی به درد تو نخورد این ادعاها:            آقــا بـــیــا آقــا بــیــا آقـــا بــیــاهــا
ما جان خود را هدیه بر جانان نکردیم
ما لطف بسیار تو را جبران نکردیم

بر این شب دنیا بتـاب ای ماه پنهان            درد است در دل‌ها ولی کو راه درمان؟
پُر گشته این عالم ز غم‌های فراوان            عید و عـزا بی‌تو ندارد فرق چندان
خـیـری نمی‌بـیـنـیم از دورانِ بی‌تو
بس نیست آقا نـیـمـۀ شعبانِ بی‌تـو؟

گم شد بدون تو در عـالـم مهـربانی            کم می‌شود پیـدا دل صاحب زمـانی
آقای من اینجا نه پـیـری نه جـوانی            چون مهزیار از تو نمی‌گیرد نشانی
جای شهیدان جای انصار تو خالیست
آقا ببخش اینجا کسی فکر کسی نیست

آقا بـیا و حـال دنـیـا را عـوض کن            این روزگار سرد اینجا را عوض کن
هویی بکش، بی‌بال و پرها را عوض کن            آقا به جان مادرت ما را عوض کن
وقتش شده با گوشه چشمی یا دعایی
مثل خودت ما را ابالفـضلی نـمایی

ای که شده قـلـبت پریـشان ابالفضل            ذکر لبت هر روز و شب، ای جان ابالفضل
ای بی‌قـرار داغ دسـتـان ابا لـفـضل            گریه کن لب های عطشان ابالفضل
از روضه او هر دلی در التهاب است
قبر عمویت هم قد طفل رباب است

در حال و هـوای شب بارانی هر سال            گرم است سر من به چراغانی هر سال

در کوچه خـیـابان دلـم ریـسه کـشیـدم            دعوت کنمت تا که به مهمانی هر سال

با شبـنم اشکـم سر راهت گـل نرگـس            گـل کاشته‌ام من به گـلـستانی هر سال

پـاداش غـزل های من این است بـیایی            یک مرتبه در جشن غزلخوانی هر سال

هم خنده به لب دارم و هم اشک به چشمم            حالا منم و بی‌سـر و سامـانی هر سال

می‌خندم و با دیده‌ای از عاطفه جاری            می‌خوانمت ای حضرت باران بهاری

جمال غیب و شهود است این که می‌آید            تمام رحمت و جود است این که می‌آید

شعیب و صالح و هود است این که می‌آید            عزیز مصر وجود است این که می‌آید

زهـی به مـرتـبـه و عـزّت پـیامـبـرش

سپاه بـدر و اُحـد ایستاده پـشت سرش

تـمـام عـالـم ایجـاد مـی‌شـود حـرمـش            حرم گـذاشته از دور دیـده بـر قـدمش

مسیح زنده کند باز، جان ز فیض دمش            به روی دوش علمـدار کـربلا، علمش

خروش لشکر او انتـقام خون خداست

نـدای حنجر خـونـیـن سیـدالشهـداست

نقاب غـیبت خود را ز چهـره باز کند            رخ نــیـاز بـه درگـاه بــی‌نــیـاز کـنــد

مسـیح پـشت سر حضرتش نـمـاز کند            برای بیعـت او دست خـود دراز کـنـد

نگه کـنید شهـیدان چگـونه سـرمستـند

برای یاری او زنده گشته، صف بستند

بیا که حجر ز هجر تو اشک می‌بارد            بیا که کعـبه به دور سرت طواف آرد

بیا که بـر قـدمت رکـن، دیـده بگـذارد            بیا که فـاطمـه تنهـا تـو را تو را دارد

بیا که تا تو نیایی، زمان محرمِ توست

بیا که پیـرهـن پـاره تو پـرچـم توست

بیا که قـلب جهان بی‌قـرار توست، بیا            بیا که چـشم هـمه اشکـبـار توست، بیا

بیا که تـیـغ خـدا ذوالـفـقـار توست، بیا            بیا که فاطمه چـشم انـتظار توست، بیا

بیا که «میثم» دلسوخته به محضر تو

گلاب اشک فـشاند به خـاک مـادر تو

دور زمان به نیمۀ شعبان رسیده است            اندوه و درد و غصّه به پایان رسیده است
بر جسم مُردۀ همگان جان رسیده است            از آسمان، خـلیـفۀ رحمان رسیده است

تـابـیـدن سـتـارۀ مجـلـس مبارک است
مـیلاد مـاه پـارۀ نرجـس مبارک است

این صاحب کـمال که از راه آمده‌ست            این وجه ذوالجلال که از راه آمده‌ست
این حُسنِ بی‌زوال که از راه آمده‌ست            این مُصصطفی خِصال که راه آمده‌ست

بُـرهـان قـاطع هـمـۀ دوسـتـان مـاست
نصِّ حـدیث گـفـته، عـلیِّ زمان ماست

این نورسیده ماه شبستان نرجس است            این سورۀ تبارک قـرآن نرجـس است
این زینتی که برکت دامان نرجس است            روح امام یازدهم، جـان نرجـس است

فرمانبری از او به همه خلق گشته فرض
جاییکه هست جزو صِفتهاش”ربّ أرض”

از هیبتش بفهم که فرزند عسکری‌ست            لبخند او به خاطر لبخـندِ عسکری‌ست
لبهای او عسل که نگو، قندِ عسکری‌ست            دلبند و دلپسند و خوشایندِ عسکری‌ست

این حرف جز به وصف تو انشا نمی‌شود
هر یوسفی که یـوسف زهـرا نمی‌شود

دل در هوای وصل تو بی‌تابِ سامراست            چشمم در انتظار شب و خوابِ سامراست
یادت کـلیدِ اصلیِ ابــوابِ سـامـراست            راه وصالت از دل سردابِ سامراست

احساس می کنیم که فردا از آن ماست
وقـتی دعا برای تو ورد زبـان ماست

شـیـعـه بـه انـتـظـار تو بایـد بـأیـسـتـد            وقـتـی که اسـم خـاص تو آید بـأیـسـتد
پای کـسـی به جـز تو نـشـاید بأیـسـتـد            تا پـیـش خـصـم رُخ بـنـمـایـد بـأیـسـتد

با اینکه سیره‌ات چو مُحمّد، مُحبّت است
دلهای دشمنان تو مغلوبِ وحشت است

باید که ذوالفـقار بگیری به دستِ خود            روی فَرَس، مهار بگیری به دستِ خود
با جـبر، اخـتـیار بگیری به دستِ خود            از دشمنت قرار بگیری به دستِ خود

بیـنـند چون که خلق، عـلـمداریِ تو را
اقــرار مـی‌کـنـنـد عــلـی واریِ تـو را

آقـا بـیـا و بـر سـَـلَـفـی‌هـا عِـتـاب کـن            قـدری پیِ هـلاکـتِ داعـش شتـاب کن
با دست خویش آن دو نفر را عذاب کن            ما را شریک این همه فعل ثـواب کن

از خون تمام معرکه را رنگ می‌کنی
وقـتی به شیـوۀ پدری جـنگ می‌کـنـی

ای قــتـلـه گـاهْ دیــدۀ مـا زودتــر بـیــا            ای پـیـرِ اشک کـرب و بلا زودتـر بیا
جــان شـهــیـدِ دسـتْ جـدا زودتـر بـیـا            یـارا ! بـه خـاطـر اُســرا زودتــر بـیـا

جدّت صدات می‌زنـد از منـبـر سـنـان
عجّل علیٰ ظهورکَ یا صاحب الزّمان

ما بنـده‌ایم و اخـتـیار از خود نداریم            جز آنکه سر بر خاک پای تو گذاریم

ما را گـدای کوی دلبر خـلق کردند            ما با گـدای تو شدن سـرمـایه داریم

تـو آفــتـابِ ابـرهـایِ طـول هــفـتـه            ما ابـر صبح جـمـعـه‌های انتظـاریم

جمعه اگر چه روز تعطیل است، اما            ما بـیـشتـر در آن پـیِ انجـام کـاریم

جمعه همیشه روز گریه، روز ندبه            لطفاً به ما امشب بگـو تا کی بباریم

امشب گـدایان! نیـمۀ شعـبان رسیده

یـوسف سر دروازۀ کـنـعـان رسیده

امشب کنیزی رتبه می‌گیرد زِ ارباب            تعبیر می‌گردد برایش اصل آن خواب

خوابی که تعبیرش امام عصر ما بود            خوابی که شد نرگس برایش سخت بی‌تاب

فردا خـدا از بطن نرگس بر خلایق            افـشاء نماید صورت آن گـنج نایاب

فردا خدا خورشید خود را می‌نماید            فردا مرا ای آسمان، دریاب! دریاب!

فردا شود پیشانی و لب های مهـدی            از بوسه‌های عسکری سیراب سیراب

جـاءَالحـقی خوانَـد به اذن و امر آقا

گوید که« انَّ الباطـلَ کانَ زَهـوقا»

امشب جهان پیراهنی نوتر به بر کرد            امشب حکیمه حکمت حق را نظر کرد

امـشـب خــدا آزادی نـوع بـشـر را            چون نغمه‌ای در سینۀ مرغ سحر کرد

مرغ سحر با نغـمۀ مـیـلاد موعـود            گوش شیاطین را به یک آواز کر کرد

ارباب، خود بعد از ولادت با لبانش            اطرافیان را از گُل رویش خبر کرد

اربابـمان در نـیـمۀ شعـبان رسید و            دامان نرگس را پُر از شمس و قمر کرد

نرگـس! شکـوه عـزّتت بادا مبارک

طـاووس اهـل جـنّـتـت بـادا مبارک

وقـتـی خـدا بر مـاه روی او بـنـازد            خورشید باید رنگ از صورت ببازد

او آمـده تا که به امـر حـق تـعـالـی            دین را به دست حیدریِّ خود بسازد

آمـد که تا با ذوالـفـقـار صبـر مـولا            بـر دشـمـنـان آلِ پـیـغـمــبـر بـتـازد

با یـالثـارات الحـسیـنـش می‌رسد تا            همچون ابوفاضل عـلم را بر فرازد

می‌آید و با یک «انا الـمـهـدی» تمامِ            گـریـه کـنان جـدّ خود را می‌نـوازد

عـشق حسین بن عـلی می‌آید از راه

ذکر لبـش نِعـمَ الوَکـیل و حَسبُـنَـاالله

مـا تـشـنـۀ رویش شـدیـم، الحـمـدلله            آوارۀ کـویـش شــدیــم، الـحـمـدلـلـه

همچون سیاهه لشگری ویلان و سیلان            در خـال هـنـدویش شـدیـم، الحـمدلله

«اِنّـا اِلیهِ راجعـون» گـفـتیم و آخـر            چون قطره‌ای سویش شدیم، الحمدلله

در پای محراب نماز و ذکر و قرآن            محـتـاج ابـرویـش شـدیـم، الحـمـدلله

با عـطر یـاس روضه‌های مـادر او            آشـفـتـۀ بـویـش شـدیـم، الـحـمـدلـلـه

مـا چـارده سـرمـایـۀ نـایـاب داریـم

شکر خـدا، شکر خـدا ارباب داریم

فـردا فـرشته می‌گـشایـد دور او پَـر            روحُ القُدُس دور و بَرَش گردد کبوتر

او را بَـرَد در آسـمــان هــفـتـگـانـه            تا قـدسیان قـنـداقـه‌اش گیرند در بَر

او رفت و مادر در پی‌اش آشفته گردید            نرگس زِ دوریِّ شقـایق گشت پرپر

فرمود بر او عسگـری: آرام! آرام!            می‌آورد قـنداقه را حق سوی مـادر

شاعر شب عـید خـدا از سـامـرا تو            بـردی دل مـا را کـنـار امِّ اصـغــر

اربـاب ما را از خجـالت آب کردند

با یک سه شعبه طفل را سیراب کردند

این عطر بهشت است که خیزد ز کلامم           این فیض مسیح است که ریزد زپیامم

در هر نفسی اجر صلات است و صیامم           با هر قدمی ذکر سـجود است و قـیامم

شــد آتـش دل آیــۀ، بــرداً و ســلامــم           زد بوی خوش لالۀ نـرگس به مشامـم

بر گوش خـلایـق سخـن نصر مبارک

انــوار جــمـال ولـی عـصـر مـبـارک

امشب به دلم شعلۀ تاب و تب مهدی است           روشن شب تنهائیم از کوکب مهدی است

من میشنوم ذکر خدا بر لب مهدی است           افلاک پُر از زمزمۀ یا رب مهدی است

از فرش الی عرش خدا مکتب مهدی است           لبخند برآرید که امشب شب مهدی است

چون صوت هَزاران که زطرف چمن آید

از ارض و سـما نغـمۀ یابن الحسن آید

انـوار خـدا می دمـد از خـانـۀ نـرجـس           زن های بـهـشـتی شده پـروانۀ نرجس

خورشیـد درخـشد به سرشـانۀ نرجس           یا مـاه دمـیـده است به کاشـانۀ نرجس

لـبـریـز ز کـوثـر شده پیـمـانـۀ نرجس           فردوس کـشد ناز ز ریـحـانـۀ نرجـس

خیزید زجا عطر و گـل وعـود بیارید

جـان در قـدم مـهـدی مـوعـود بـیارید

موسی به زمین شیـفـتـۀ آتش طـورش           عیسی به فلک منتظر روز ظهـورش

یـعـقـوب نگـه یافـتـه از پرتـو نـورش           یوسف شده دلباخـتۀ فـیض حضورش

داود کـنـد مـدح سـرائـی بـه زبـورش           با خنده سلیمان شده هم صحبت مورش

خـوانـنـد هـمـه مـنـتـقـم خـون خـدایش

جان من و جـان همه عـالـم به فـدایش

این راهـبر و دادرس و دادگـر ماست           این مظهر حق، حجّت ثانی عشر ماست

این ختم رُسُل را پسر است و پدر ماست           این ماه شب قدر و چراغ سحر ماست

این همدم خون دل و اشک بصر ماست           این صاحب ما مهدی ما منتَظر ماست

لبخند به لب قلزم اشکش به دو عین است

ناخورده لبن در طلب خون حسین است

دستی به زمین دست دگر سوی سمایش           چشمش به پدر باز و توسّل به خدایش

آوای خـــدا در نـفــس روح فــزایــش           آیـات نـبـی بـر لـب تـوحـیـد سـرایـش

افکند طنـین از همه سـو ذکر دعـایش           پـاسـخ به تـمـام شـهـدا بـود صـدایـش

این طُرفـه صدا قـصّه عهـد ازلی بود

یـادآور فـریـاد حـسـیـن بـن عـلـی بـود

آن روز که از کعبه رخش جلوه گر آید           وز بیت خـداونـد چو خـورشیـد بر آید

وز پرده رخ یـوسف زهـرا به در آیـد           در سـلک شبان حجت ثـانی عـشر آید

چون خـتـم رُسُـل بهـر نجات بـشر آید           بـیـنـنـد همه مـنـتـظِـران مـنـتَـظَـر آیـد

خـوانـند همه قـصّـۀ هم عـهـدی او را

عـالـم شنـود بـانگ انا الـمهـدی او را

عـالم چو کف دست، به پیش نظـر او           گـردون بـه دم تـیـغ حـوادث سـپـر او

ارواح رُسُــل زیــر لــوای ظــفــر او           افـواج مـلک بنده صفـت؛ خاک در او

عـمّـامـۀ پـیـغـمــبـر اکــرم بـه سـر او           پـیـراهـن ســالار شـهـیـدان بـه بـر او

از هر نفـس اوست برای همه مفهـوم

هفتاد و دو فریاد زهـفـتاد و دو مظلوم

آن روز که آن روی خـدا؛ نـور فشاند           از تـیـرگـی جـهـل، بـشـر را بـرهـاند

بـیـداد گـران را بـه هـلاکـت بـرسـاند           داد دل مــظـلــوم ز ظـالــم بـسـتــانــد

بـا تـیـغ خـدا؛ سـیـنـۀ شـیـطان بـدرانـد           در مسجد کوفه چو علی خطبه بخواند

بس آیت نـاگـفـتـه که نقـل دهن اوست

فریاد خروشان خموشان سخن اوست

در دولت او ثبت شود دولـت عـتـرت           با تیغ کجش راست شود قامت عترت

بـیـنـنـد همه عالمـیـان رجعـت عترت           معـلـوم شود بر همگان عـزّت عترت

آرند فـرو سر همه بر طاعت عـتـرت           بر بام جهـان سایه زنـد رایت عـترت

آن روز مـحـمّـد بود و مـکـتـب نابش

مـنـشور قـوانین جـهـان است کـتـابش

ای یـوسف گـم گـشتـۀ کـنـعـانِ محـمّد           ای آرزوی عــتـرت و قــرآنِ مـحـمّـد

ای جان همه عـالـم و ای جانِ محـمّـد           ای لالــۀ امــیــد گــلـسـتــانِ مـحــمّــد

تا چـنـد خـزان حـاکـم بـسـتـانِ محـمّـد           تـا چـنـد به زیـر پـا، فــرمـان مـحـمّـد

کی میشود ای لالۀ گم گشته به صحرا

خـیـزد ز لـبـت پاسخ یا مهـدی زهـرا

باز آی که گـیـتـی بزند سکّـه به نامت           بازآ که به حق جان دهد از فیض کلامت

باز آی که بـاطل فـتـد از پا به قـیامت           بـاز آ که شهـیدان همه گویند سـلامت

بـاز آ که خـلایـق بـشنـاسـنـد مـقـامـت           باز آ که جهـان نظم بگـیـرد ز نظامت

بـاز آی که باز از همگـان دل بربائی

زنـگ غـم از آئـیـنـۀ (میـثم) بـزدائـی

شـکـر خـدا؛ حـق اذن بـر مـا داده آقا            مـا را مـیـان مـجـلـسـت جــا داده آقــا

روح الامین قنداقه ات را برده تا عرش            قـنـداقـه را تـحــویـل زهــرا داده آقــا

امـشـب حــضـور قــائــم آل مـحــمــد            قـلـب عــلــی را هــم تــسـلا داده آقــا

امشب تـصـدقـهـا به دست دوسـتـانـت            زهـــرا ســلام الله عــلــیــهـا داده آقــا

گـفـتم بیا؛ گـفـتـند رمـزی دارد انـگـار            زهــرا کـلـیـدش را بـه ســقـا داده آقـا

این نـوکـر بی تاب روزی چـند دفـعـه            شـرح دل بــی تـاب خـود را داده آقــا

فکر ظهـورت تا که آب و نـان من شد

ذکر لبـم یابن الحـسن یابن الحـسن شد

تنهـا گـلـی هـستـی که تـنهـایی بهاری            هم فـاطـمـه هم مرتضی را یـادگـاری

صد بار کـارم را دعـایت راه انداخت            " من حیث لا یشعر" هوایم را تو داری

احـیـاگـر عـدل عـلــی در عـالـمـیـنـی            خون عـلـی باشد به رگهای تو جاری

شمشیر حیدر بوده عمری سیف الاسلام            حــالا شـمـا مـیـراث دار ذوالـفـقـاری

هرجا که رفتم صحبت از اوصافتان بود            ذکـر تو جـاری بر لب مـداح و قـاری

کنعـان چـراغـانی شده یوسف کجایی            یعـقوب می میرد ازین چـشم انتظاری

شب تیره از ظلمت شد ای مهتاب برگرد

بـی تـاب بی تـابـیـم؛ ای ارباب برگرد

بـایـد بـرای بـردن نـامت وضـو کـرد            هـر نـیـمـۀ شب دیـدنت را آرزو کرد

آقا خـدا می داند این حـرف دل ماست            هر کس که شد عبد تو کسب آبرو کرد

فـرزنـد زهـرا و عـلـی دست خـداونـد            امشب میِ عشق شما را در سبو کرد

آقا به این کـوچـه خـیـابـانها نظـر کن            هر عاشقی در چنته هر چه داشت رو کرد

دلـهـای مــا از دورۀ مـرحـوم کــافـی            با صبح زود جمعه و با ندبه خو کرد

مادر بـزرگم گـفت جانم یا ابـالـفـضل            تا تو بیـایی سـفـره ای را نـذر او کرد

پیوند قـلـبـی بس که دارد با ابالـفضل

رمز قـیـامـش احـتـمـالا: یا ابالـفـضل

دست الـهـی شـیـعـه را بر حـق نوشته            یـاس و رز و داوودی و زنبـق نوشته

مـولای ما را نـاخـدای زورق عـشـق            ما را سواری روی این زورق نوشته

این دست لطف حضرت صاحب زمان است            ما را اسـیـر پـرچـم و بـیـرق نـوشـته

در سـرنـوشـت مـا خــداونــد تـعـالـی            ما را به یـاران شـمـا مـلـحـق نـوشتـه

ای مُـنـتَـظَـر، کوری چـشم مـنکـرانت            خـالـق شـمـا را قـائـم مـطـلق نـوشـته

قـنـداقـه ات را تـا بـغـل کـردند دیـدنـد            بر روی بازوی تو جـاءالحـق نـوشته

آیــات قــرآن خــداونــد آیـــۀ تـوسـت

ایـران مـا یـوم الابـد در سـایـۀ توست

وقـتـی عـلـوم الکـامـلـه یعنی کـمـالت            حـتماً شـموس الطالعـه یعـنی جـمـالت

پـیـغـمـبـرانِ عـالـم از آغــاز خـلـقـت            در حـیرتند از آن همه قـدر و جـلالت

این جـمـلـه تـکـراریست اما واقـعـیت            یـوسـف اسـیـر آن جـمـال بی مـثـالت

ای یوسف زهرا کجایی ورد لبهـاست            عـمـریست سر کـردیم تنها با خـیـالت

دنیا به رنگ و بوی تو بر پاست مولا            قـربـان آن رخـسـارۀ زهـرا خـصالت

مولای ما ای مـهـدی مـوعود برگردد            دنـیا به کـام شـیـعـه در روز وصالت

تنـهـای تـنـهـایـیـم ای مـونـس کجـایی

دلـتـنـگـتـانـیـم ای گـل نرگـس کجایی

تـو دلــبـری و بــا دل مـا کــار داری            سیصد نـفر نه  تو هـزاران یار داری

قـلـبی پُـر از مهر حسین و سینه ای از            عشق عـلـی و فـاطـمـه سرشار داری

نیت کـنی سر می شود فـرش قـدومت            نوکر فراوان، جان به کف بسیار داری

آقــا بـیـا دیـگـر بـیـا کـه شـک نــدارم            از ظـلـم بـی حـدّ جـهــان آمــار داری

روز ظهورت در کنار کـعـبـه قـطـعاً            با دشـمـنـان خـود سـر پـیـکـار داری

وهـابـی از شـمـشـیـر تو باید بـتـرسـد            وقـتـی نـشـان از حــیــدر کرار داری

قهر خدا در چهره ات پیداست آن روز

آقا دعـا گـوی شما زهـراست آن روز

عـرشی؛ زمیـنی؛ آسمانی؛ کهـکـشانی؟            مشهـد؛ نجـف؛ کـربـبلایی؛ جمکـرانی؟

در سهله ای در کوفه ای یا بیت الاقصی            پـیـداتـر از خورشید هـستی در نهانی

تو حاضری تو ظاهری ما غایب از تو            تـو آن عـیـانـی که فـراتــر از بـیـانـی

فـرقی ندارد شیـعـه یـکـفـی بـالاشـاره            ایـرانـی و سـوری؛ عـراقـی یا یـمانی

ای شیعه با یک یا علی باید به پا خاست            گر دوسـتـدار مـهـدی صاحـب زمانی

پـرچـم به دوش آمـاده باید بود کـم کم            یک صبح جمعه می رسد از او نشانی

ما شیعـیان روز ظهـورش سرفرازیم

با یـک اشـاره راه پـیـمـای حـجـازیـم

نسیـم امشب پیام آسـمـانی با خود آورده           فضا امشب فروغ جاودانی با خود آورده

فلک با آن همه پیری جوانی با خود آورده           عروس شب لباس شادمانی با خود آورده

به شادی خضر، آب زندگانی با خود آورده           نویدی خوش تر از جان، یار جانی با خود آورده

که امشب از زمین سـامـره خورشید می تابد

مهی که نـور حـق در آن تـوانـی دید می تابد

به لوح آفرینش نقش بست امضای پیروزی           طنین افکنده در گوش جهان آوای پیروزی

زمین و آسمان پُر گشته از غوغای پیروزی           ملائک را بود سرمستی از مینای پیروزی

به پرواز است در اوج فضا عَنقای پیروزی           که زنجیر اسارت باز شد از پای پیروزی

بر آن دستی که باید گلشن دین را دهد رونق

برون از غیب، دستی آمد و بنوشت جاء الحق

خدا در هر سری شیرین ترین شور آفرید امشب           بر اندام جهان پیراهن نـور آفـرید امشب

به پاس نصرت اسلام منصور آفرید امشب           ابرمرد دو گیتی را بهین پور آفرید امشب

به چشم اهل دل نورٌ علی نور آفرید امشب           جنایت پیشگان را، آتشین گور آفرید امشب

که هستی داد داور، عـدل و داد جـاودانی را

بـسـوزانـیـد آن آتـش فــروزان جــهـانــی را

زهی نرجس که از آغوش شب خورشید آوردی           خطا گـفـتـم خطا، آئـینۀ تـوحـیـد آوردی

سحر پیش از طلوع فجر، صبح عید آوردی           تو فرزندی که دادارش کند تمجید آوردی

تو ممدوحی که معبودش کند تأیید آوردی           تو مرآت خدا، بی شبهـه و تـردید آوردی

همه گـویند نـرجـس، نـازنـیـن دُردانه آورده

عروس فـاطـمـه بر فـاطـمـه ریحـانـه آورده

به هستی نام باطل از قلم افتاد، جاء الحق           که هستی از درون دل زند فریاد، جاء الحق

شده آزادی از حـبس ابـد آزاد، جاء الحق           فنا شد ظلم و باقی ماند عدل و داد، جاء الحق

خدا با وحی منزل این بشارت داد، جاء الحق           اَلا ای پیروان حق مبارک باد، جاء الحق

بـه چــشـم مــردم آزاده روح انــقــلاب آمــد

گریزان گشت تاریکـی به جایـش آفـتـاب آمد

چو روشن کرد با نور جمالش ملک امکان را           فراری داد با برقی شب بیداد و طغیان را

در آغوش پدر نیکو تلاوت کرد قرآن را           پدر لبخـند زد بوسید آن لبهای خندان را

به مهد ناز جا دادند آن خورشید تابان را           به ناگه گِرد وی دیدند در پرواز، مرغان را

به شور و نغمه و پرواز، هوش از دیگران بردند

ز مهـد ناز، مـهـدی را به سوی آسمان بردند

مسیحائی که جان بخشد به افکار بشر آمد           دل آرائی که دل را میدهد نوری دگر آمد

اهورائی که بر اهریمـنان بارد شرر آمد           جهانگیری که جِیش او قضا هست و قدر آمد

درخـت آرزوی آدمـیّـت را ثـــمــر آمـد           امام عـصر ما، با رایت فـتح و ظفـر آمد

فـــروغ از پــرتــو رخ داد جــان آدمـیّـت را

تــکـــامــل داد جـــان کــــاروان آدمــیّـت را

خدا را دست قدرت، نک برون از آستین آمد           رسول الله را احـیـاگـر قـرآن و دیـن آمد

فـروغ چشم زهـرا و امیرالـمـؤمنین آمد           حَسن حُسنی که بخشد نور بر اهل یقین آمد

حسینی نهضتی با صبر زین العابدین آمد           به عـلـم بـاقـر و صادق امام راستین آمد

جلال موسوی؛ حـلم رضا؛ جـود جوادی بین

نقی و عسکری را در سرور و وجد و شادی بین

 پخش سبک                           (به سبک السلام ای خاتم پیغممبران(

عاشقان میلاد مولا حجت بن العسکری شد          نـور یزدانی او بر قـلب عـالـم منجلی شد

به لب های همه، بود این زمزمه          خوش آمد نوگل، علی و فاطمه

اباصالح مدد، اباصالح مدد (۲ )

********************

شد ز میلادت جهانی چون گلستان یابن الزهرا          از قدوم با صفایت شد بهاران یابن طاها

ز گـلها برتری، نشان کـوثـری          فدای مقدمت، به عالم سروری

اباصالح مدد، اباصالح مدد (۲ )

********************

یوسف زهـرای اطـهـر نوگـل باغ پیمبر          ای ولی الله اعظم قطب عالم همچو حیدر

تویی چون مرتضی،وصی مصطفی          به خـلـق عالمی، ولـی و مقـتـدا

اباصالح مدد، اباصالح مدد (۲ )

********************

از قدوم با صفایت عالمی گشته گـلستان          ای گل نرگس فدایت جان عشاق و محبان

تو یابن العسکری، گل پیغمبری          به گـلـزار ولا، چه زیبا دلـبری

اباصالح مدد، اباصالح مدد (۲ )

********************

تو همه مهر و وفایی بر همه دلها صفایی          ای گل نرگس اباصالح به هر دردی دوایی

یگانه گوهری، به عالم رهبری          به خلق این جهان، پناه و یاوری

اباصالح مدد، اباصالح مدد (۲ )

پخش سبک                            (به سبك دل شیعه غرق شعف)

شـب شـــادیِّ جــهـــانِ           ولادت صاحـب زمـانِ

یه پـای دلـم ســامـرا و           یه پـای دلـم جـمـکـرانِ

مست لـبخـند او آسـمان و زمین           نـام زیـبای او بر دل من نگـیـن

همه شـاد شـادند؛ که زادۀ زهـرا رسیـده           می خوانند تـبارک؛ امید دو دنـیـا رسیده

مولا اباصالح مدد؛ مولا اباصالح مدد

************************

از آسمانها گل می باره           سوسو میزنه باز ستاره

مــنــتــقــم داغ زهـــرا           پا روچشم دنیا مـیـزاره

ای فـدای دل و قـلب زهـرائـیت           مـاه کـنـعـانـیـان محـو زیـبائیـت

چه شور و نوایی؛ ناز قـدمـهای شما شد           سـرود لـب من؛ تـرانـه مـهـدی بـیـا شـد

مولا اباصالح مدد؛ مولا اباصالح مدد

************************

رسـیـده شب بـیـقراری           هـوای دلها شـد بهاری

با قدمای حضرت عشق           غصه و غم شد فراری

پر شده قلبم از نور صاحب زمان           عاشقا باز شدند راهی جمکران

شب عشق و شور و شب ناجی عالم آمد           تــمــام امـیــدم؛ هــمـه پَــر و بـالـم آمــد

مولا اباصالح مدد؛ مولا اباصالح مدد

پخش سبک  

گرفتم اِحیا، نیمه شبِ نیمۀ شعبانِ خدایا          صدام و بشنو، به حقّ مهدی پسر حضرت زهرا

حالم خرابِ، غرق گناهم و دلم پر اضطرابِ          من و ببخش که، شب تولّـد گـل ابوترابِ

ببین از فـرط عصیانم          پـریـشـانـم پـریــشـانـم

بگذر از جرم این عاصی          پـشـیـمـانـم پـشـیـمـانـم

ربّی یا سیّدی العفو؛ ربّی یا سیّدی العفو؛ ربّی یا سیّدی العفو؛ ربّی یا سیّدی العفو

************************************************

دلداده ام کن، به خاک پاک محضرت افتاده ام کن          آزاده ام کن، برای ماه رمضان آماده ام کن

تو با وفایی، خالق من دوباره کن لطف وعطایی          مثل شهیدان، عنایتی تا که شوم کرببلایی

شب زیـارت است آقـا          یا حسین نـغـمۀ هر لب

تـا قـیـامـت بـسـوزم با          نـالـۀ حـضـرت زیـنب

یاحسین یاحسین مظلوم؛ یاحسین یاحسین مظلوم؛ یاحسین یاحسین مظلوم؛ یاحسین یاحسین مظلوم

پخش سبک  

ببین از عشق تو دل چه جور زده به سرش          بیا و مشتـری شو باز این دل و بخـرش

دلــی كـه آواره شــد آرام قـــرار نــداره          دست دلم رو بگیر هرجا میخوای ببرش

دل با عشقت عجـینِ          هـمـه هستی م هـمینِ

تـنـهـا راه مــلاقــات          ایـــن دل آتـــشــیــنِ

اباصالح یامهدی؛ اباصالح یامهدی؛ اباصالح یامهدی؛ اباصالح یامهدی

********************************************

ماغـایـبــیـم ولی تو هـمـیـشه هـسـتی آقا          حس میشه كرد آقا جون عطر تو رو تو فضا

مـاكـه نـدیـده شـدیـم اسـیـر و عـاشق تو          اگه تو رو بـبـیـنـیم فـدات میـشـیـم بخـدا

كی تو از مـا جـدایـی          هـمـیـن دور و برایی

ولــی مــیــدانــم آقـــا          جـمـعـه هـا كـربـلایی

اباصالح یامهدی؛ اباصالح یامهدی؛ اباصالح یامهدی؛ اباصالح یامهدی

********************************************

فـلك چـراغانی شد از نـور چشمهای تو          ملـك به وجـد آمـده دل میـریـزه پـای تو

ولی قشنگ ترین از این وقتیِّ كه تو بیای          ذوالـفـقـارى بـبـیـنـیـم مـیـان دستهای تو

گآل نرگس گـل یـاس          ای همه عشق و احساس

تـا بـیـایی می خـوانـم          ذكـر زیـبـای عـبـاس

اباصالح یامهدی؛ اباصالح یامهدی؛ اباصالح یامهدی؛ اباصالح یامهدی

 پخش سبک  

آمـده حــقــیــقـت ایــمــان           آمــده آیـــنــۀ ســبــحـــان

بــه یُـمـنِ قــدوم پــاک او           میخـوانم این آیه از قـرآن

جاء الحق و زهق البـاطل

انّ الـبـاطل کـانَ زَهــوقـا

****************

آمــده یــوسـف زهـــرا و           نـور چـشـم حـیـدر کـرّار

آمـده یــار ضـعـیــفــان و           دشمن ظلمت و استکـبـار

جاء الحق و زهق البـاطل

انّ الـبـاطل کـانَ زَهــوقـا

****************

می رسد او به همین زودی           وَ شود هـادیِ هر گـمـراه

می شـود تـاج سـر کـعـبـه           پــرچــم عــلــی ولــی الله

یا مولا علی عـلی حـیـدر

جاء الحق و زهق البـاطل

انّ الـبـاطل کـانَ زَهــوقـا